همواره مناسب ترین پوشش برای روسازی جاده ها آسفالت می باشد که مقاومت خوبی در برابر شرایط جوی دارد.
این عایق همواره به آسانی در همه جا قابل دسترس بوده و با اصطلاحات جزِیی می توان در هر شرایط آب و هوایی از آن بهره برد.
در زمان های نه چندان دور استفاده از آسفالت به روش های سنتی و ساده صورت می گرفت .
از مشکلات روش های سنتی در تهیه و اجرای آسفالت می توان به موارد زیر اشاره نمود.
آسفالت با مشکلاتی نظیر ترک خوردن، شیار شیار شدن، فرسوده شدن بر اثر نمک پاشی،یا جمع شدن بر اثر سرمای هوا همراه بود.
توجه به ایمنی و راحتی جاده ها از مهمترین اصول راهسازی مدرن بوده است به عنوان مثال سطح جاده باید طوری باشد که اصطحکاک لازم را ایجاد کرده و از لیز خوردن اتومیبل ها جلوگیری نماید. 
همچنین آسفالت مورد نظرباید صدای ناهنجار ایجاد ننماید، یعنی دارای سطحی هموار باشد و از جمع شدن آب روی جاده جلوگیری شود که باعث یخ زدگی در فصول سرد سال نشود.
مهندسان در راستای یافتن روشهای مناسب برای اصلاح آسفالت آزمایش های زیادی را انجام دادند که یکی از روشهای فوق که به خوبی جواب داده است استفاده از پلیمرها می باشد.
کاربرد عمده پلیمر در بهبود خواص آسفالت عبارتند از:
۱- استفاده از پلیمر برای اصلاح خواص قیر.
۲- استفاده از شبکه های پلیمری برای تسلیح آسفالت.
۳- استفاده از پلیمر برای اصلاح قیر
قیر به عنوان ماده ای چسبنده همواره ایده آل ترین ماده برای ساخت انواع آسفالت می باشد.
 این ماده در دمای بالا مایع شده می‌تواند با سنگدانه ها مخلوط شود آنها را به هم بچسباند و تشکیل آسفالت دهد. 
در دمای معمول، قیر به صورت یک ماده معمولی عمل می‌کند که علاوه بر چسبندگی خوبی که دارد در برابر نفوذ آب مقاومت خوبی از خود نشان می دهد.
با این همه موارد ذکر شده، برخی از مشکلات راه ها نظیر خرد شدن آسفالت بر اثر فرسودگی، ایجاد شیار بر روی آسفالت بر اثر افزایش بار محوری، روان شدن آسفالت در اثر گرما، کنده شدن و خرد شدن سنگدانه ها، مربوط به کیفیت پایین قیر مصرفی می باشد. 
همواره کارشناسان در تلاش اند تا آسفالتی با کیفیت بالا و طول عمر بالا تهیه نمایند تا از مشکلات قید شده جلوگیری به عمل آورند.
یکی دیگر از عوامل مهم در افزایش عمر مفید آسفالت استفاده ازتجهیزات آسفالت کاری مدرن و پیشرفته می باشد.